17 september
Zaterdag 16 september demonstreerden
bijna tweeduizend gepensioneerde burgerleden van de strijdkrachten en leraren
uit de provincies Teheran, Alborz, Isfahan, Central, Zuid-Khorasan, Noord-Khorasan,
Khorasan Razavi, Gilan, Mazandaran, Kermanshah, uit protest tegen hun moeilijke
leefomstandigheden op het plein voor de Vahdat Hall in Teheran. Ze scandeerden:
"Genoeg met de tirannie en onderdrukking, onze tafel blijft leeg",
"We zullen niet ophouden tot we onze rechten krijgen". Op de
spandoeken van de protesteerders stond: "Rouhani, Rouhani, houdt u aan uw
beloften." Politie-eenheden omsingelden de demonstratie om een uitbreiding
ervan te voorkomen.
Honderden gepensioneerde militairen protesteerden
tegenover het bureau van president Rouhani in Teheran. Ze hekelden de
misleidende slogans van Rouhani en scandeerden: "De regering van
omzichtigheid en hoop, welke hoop? Welke hoop?"
Intussen hebben meerdere steden te
maken gekregen met protesten van gepensioneerden.
In Mashhad en Orumieh verzamelden zich
gepensioneerden tegenover regeringsgebouwen. Ze droegen handgeschreven
spandoeken bij zich: "Uw tafel is kleurrijk, onze tafel treurt." “We blijven
hier staan tot we onze rechten krijgen", "Hoe lang nog discriminatie?".
In Sari hielden opvoeders een protestdemonstratie
tegenover het bureau van de gouverneur om de aandacht op hun salarissen te
vestigen, met daarbij een vergelijking met de maatstaven van het regime zelf. Ze
hadden spandoeken bij zich: "De armoedegrens ligt bij 4 miljoen, ons salaris
bedraagt een miljoen", "Elke belofte die ze deden was loos." De
repressieve politie-eenheden vielen de demonstranten aan, namen hun spandoeken
af en probeerden hen uiteen te drijven, maar werden met hun verzet geconfronteerd.
In Kermanshah protesteerden honderden gepensioneerde
leraren tegen het uitblijven van hun loon of salaris vlak vóór het gebouw van
de pensioendienst. De bijeenkomst van de gepensioneerden in Khorramabad werd
eveneens tegenover het bureau van de gouverneur gehouden. Ze eisten een
salarisverhoging.
Tegelijkertijd protesteerden in
Mashhad en Kerman gepensioneerden die slachtoffer geworden waren van het Kaspische
Instituut, dat banden heeft met de Revolutionaire Garde.
In Mashhad hadden de slachtoffers een
groot spandoek bij zich: "Wij, de cliënten van het gevolmachtigde Kaspische
Instituut, zullen onze legitieme sit-in voortzetten tot we onze rechten krijgen."
Ze scandeerden: "We hebben het al tien maanden geprobeerd, maar kregen
niets dan leugens te horen." "Geen enkel land heeft ooit zo’n slechte
regering gezien." "Onderdrukking, corruptie en verduistering zijn de
cadeaus van deze regering."
De slachtoffers van plunderingen in
Kerman, die een sit-in gehouden hebben in het bureau van de maatschappij,
plaatsten in een symbolische daad een lege tafel die leeggeroofd was en protesteerden
daarmee tegen deze plunderingen. De kinderen begeleidden hun ouders met eigen
spandoeken: "Vergeet Myanmar, denk aan ons!"
En ook de staking van de arbeiders in
de Karoon-cementfabriek duurt voort. Ze protesteren sinds 11 september tegen
het uitblijven van hun salarissen, en dat sinds vele maanden.
In Qazvin verzamelden zich een aantal
arbeiders van de Iran Industrial Sponge Maatschappij en van Nazanakh tegenover
het bureau van de gouverneur uit protest tegen zijn passiviteit ten opzichte
van hun eisen.
Een aantal protesterende jongeren hebben ook de resultaten van de
toelatingsexamens van de universiteiten betwist en zich tegenover het bureau
voor hoger onderwijs in Teheran verzameld. Politie-eenheden zetten traangas in
om de demonstranten uiteen te jagen.
Het Iraanse Verzet richtte zich met
een groet aan alle protesterende gepensioneerde arbeiders, aan investeerders wier
spaarcenten geplunderd werden, aan leraren, actieve arbeiders, verpleegsters, universiteitsstudenten
en …, die in Iran onder het bewind van de mullahs van hun rechten beroofd zijn,
en roept alle Iraniërs, speciaal de jeugd, op om op te staan als steun voor
deze protesterenden. Het Iraanse Verzet roept ook alle vakbonden, leraren en
gepensioneerde arbeiders in verschikkende landen, en de relevante internationale
organisaties op, met protestdemonstraties hun solidariteit met Iran te betuigen
en het repressieve en wrede beleid van de mullahs te veroordelen.
Armoede, inflatie, werkloosheid en de
desolate Iraanse economie is het resultaat van vier decennia van een religieus
fascisme in dit land. Het mullah-establishment eigent zich de nationale
rijkdommen van Iran toe en zet tegelijk de armoede van het volk als
onderdrukkingsmiddel in, met een export van terrorisme en nucleaire en raketprojecten,
terwijl ze geplunderd worden door de oudere elite. Zolang dit regime aan de macht
is, zal deze crisis zich alleen maar verder verdiepen en intensiveren.
