Onder Bewind van Iraans Regime, in Land Rijk aan Olie, Verkoop Menselijke Organen om Schulden af te Betalen

 15 oktober 2017

De bittere werkelijkheid van een land rijk aan olie, onder het bewind van Moellahs, die miljarden dollars besteden, aan exporteren van terrorisme en extremisme en oorlogszucht, in het Midden-Oosten en in de hele wereld, is, dat de meerderheid van deze bevolking onder de armoedegrens leeft en hun organen moet verkopen om hun schulden af te betalen. Dit is het volgende schokkende verhaal dat op 15 oktober 2017 werd gepubliceerd in LA Times, en het is gewoon een voorbeeld van de rampzalige levensomstandigheden van de bevolking onder het bewind van het Iraanse regime.

‘Nier te koop’: Iran heeft een wettelijk toegestane markt voor de organen, maar het systeem werkt niet altijd

De advertenties staan met markeerstift neergekrabbeld op bakstenen muren en boomstammen en zijn aangebracht op telefooncellen, trottoirs en op een wegwijzer die de weg wijst naar één van Irans voornaamste ziekenhuizen.

“Nier te koop” valt te lezen op tientallen boodschappen, met vermelding van telefoonnummers en bloedgroepen, verspreid over een straat met bomen erlangs, tegenover het Hasheminejad Nier Centrum in Teheran.

Nieuwe advertenties verschijnen bijna dagelijks. Achter elk daarvan zit een verhaal van persoonlijk verdriet – werkeloosheid, schuld, een noodgeval in de familie – in een land dat geteisterd wordt door economische wanhoop.

“Als ik mijn nier kon verkopen, kon ik uit de schulden raken,” zei Ali Rezaei, een failliete 42 jarige airco installateur in de schaduw van een boom tegenover het nier-ziekenhuis. “Ook mijn lever zou ik verkopen.”

In feite biedt Iran mensen een wettelijk erkende manier om hun nieren te verkopen – en het is het enige land ter wereld dat dit doet. Een overheidsinstelling registreert kopers en verkopers, zoekt ze bij elkaar en bepaalt een vaste prijs van $ 4.600 per orgaan. Sinds 1993 hebben doctoren in Iran op deze wijze meer dan 30.000 niertransplantaties uitgevoerd.

Maar het systeem heeft niet altijd gewerkt zoals de facturen aangeven. Verkopers hebben geleerd dat zij aparte overeenkomsten kunnen sluiten om zo duizenden méér te verdienen aan welgestelde Iraniërs die dolgraag de gemiddeld jarenlange wachttijd voor een transplantatie onder het overheidssystem willen inkorten, of aan buitenlanders die zijn uitgesloten van deelname aan het nationale programma. In de afgelopen jaren zijn er doctoren opgepakt die probeerden transplantaties uit te voeren voor Saoedi’s die de beschikking hadden over valse Iraanse identiteitsbewijzen.

Iraanse autoriteiten zeggen dat hun systeem arme mensen een betrekkelijk veilige manier biedt om wat geld te verdienen, terwijl er levens worden gered, de kosten voor operaties laag worden gehouden in een land waar, tot voor kort, slechts weinig organen opgehaald werden van mensen die overleden.

“Ja, mensen doneren, omdat ze geld nodig hebben, maar dat is een realiteit die voor de hele wereld op gaat,” zei Nasser Soforoosh, voorzitter van de Afdeling Urologie en Niertransplantatie in het Medisch Centrum Shahid Labbafinejad in Noord-Iran.

“In plaats van iets illegaals te doen om hun schulden in te lossen, zoals diefstal of smokkel, redden ze nu op de eerste plaats een leven,” zei hij. “Dat is geen uitbuiting. Het eindresultaat is goed, zowel voor de ontvanger als voor de donor.

Maar sommige internationaal vooraanstaande mensen op het gebied van transplantatie wijzen op de advertenties als bewijs, dat de meest behoeftige mensen ten prooi vallen aan het commercieel maken van orgaandonaties – precies datgene wat men probeert te voorkomen met wetten in de VS en elders die organenverkoop verbieden.

“De donoren zijn ten slotte niet beter af,” zei Gabriel Danovitch, directeur van het
niertransplantatie-programma aan het UCLA en een fervent tegenstander van orgaanverkoop. “Als iemand zo wanhopig is, zal die persoon die je een som geld geeft, waarmee je tegelijkertijd zijn gevoel van eigenwaarde aantast, niet geholpen zijn. Het is een wanhoopsdaad, geen daad van liefde.”

Niemand kan zeggen, op hoeveel van de advertenties op straat wordt gereageerd. Maar zij dienen als markering van Irans sociaal en economisch disfunctioneren na jaren van diepgewortelde corruptie, wanbeheer en verstikkende internationale sancties.

Buiten het officiële transplantatie systeem, bieden de geruchten van een zwarte markt voor nieren verleidelijke hoop aan slachtoffers van Irans problemen.

Rezaei, met zijn bril met halve glazen en zijn witte overhemd maakt de indruk van iemand met het salaris een witte boordenbaan; destijds verdiende hij genoeg om zijn vrouw en twee kinderen het leven van iemand uit de middenklasse te bieden. Maar dat veranderde, toen hij werd ingehuurd om airco systemen te leveren als onderdeel van het reusachtige Mehr volkshuisvestingsproject, dat werd gelanceerd door de toenmalige president Mahmoud Ahmadinejad om voor families met een laag inkomen betaalbare appartementen te bouwen.

Toen veel van de appartementen onverkoopbaar bleken - vanwege inferieure constructie en versnelling van de inflatie – vluchtten sommige ontwikkelaars Iran uit en lieten hun onderaannemers zonder betaling achter. Razaei is de bank bijna $ 7.000 schuldig en kan dit op geen enkele manier terugbetalen.

Hij werd gevangen gezet vanwege het gebruik van een ongedekte cheque, leende geld voor borgtocht, werd toen gearresteerd wegens het niet terugbetalen van de lening. Deze keer bood de echtgenoot van zijn zusje zijn eigen appartement aan als onderpand om zijn vrijlating veilig te stellen.

“Mijn zwager zou zijn huis kwijt kunnen raken,” zei Razaei. “Als ik terug ga naar de gevangenis, wat zal er dan met mijn kinderen gebeuren?

Rezaei heeft overwogen zich aan te melden om zijn nier te verkopen via de overheidskanalen, maar zijn zwager had het geld onmiddellijk nodig.

Op een dag eind augustus schreef hij zijn pleidooi in dikke blauwe letters op een vel printpapier en plakte het aan de bakstenen muur van een bedrijf in medische benodigdheden:
“Dringende verkoop van nier, over de prijs valt te onderhandelen, AB+,” met daaronder zijn telefoonnummer.

Hij wilde minstens $ 9.000, maar zijn plan was niet uitgewerkt. Hij zou wachten op het telefoontje van een tussenpersoon, misschien met een aanbod om hem de grens over te smokkelen in Iraks semiautonome Koerdische regio, waarvan hij gehoord had dat doctoren er in privéklinieken transplantaties uitvoerden.

Of hij zou zich aansluiten bij een Iraanse koper en zich voordoen als diens vriend of familielid, in de hoop de operatie te bespoedigen.

Rezaei keerde de volgende ochtend terug om zich ervan te vergewissen dat zijn advertentie er nog steeds hing. Hij ontdekte dat een andere koper zijn eigen nummer met rode stift had toegevoegd aan de bladzijde en een derde had het zijne er aan vastgemaakt met blauwe stickertjes.

Het bellen van de nummers op de advertenties levert hartbrekende verhalen op.

Mehdi, een 24 jarige student Biologie, had $ 15.000 nodig om “familie problemen” op te lossen”. Amin, een 36 jarige vrachtwagen monteur, die zijn garage was kwijt geraakt door faillissement, zou de helft van dat bedrag accepteren zodat hij zijn zaak opnieuw kon starten.

Een familielid van Rezaei, Reza Kurd, had ook een advertentie op dezelfde straat opgehangen. Een 42 jarige roker met achterover gekamd grijs haar en een verzorgde snor was zijn kleine pluimvee bedrijf kwijtgeraakt en had er een schuld van tienduizenden dollars aan over gehouden. Hij verkocht zijn auto en twee huizen en stuurde zijn vrouw en kinderen naar zijn schoonmoeder om bij haar te gaan wonen, maar hij kon zich nog steeds de maandelijkse betalingen van $ 100 dollar niet veroorloven.

“Het wordt mijn dood,” zei Kurd.

“In zaken waren mijn rivalen mij te slim af en nu worden we opnieuw verslagen,” zei hij.
“Kijk eens naar het aantal advertenties hier. Op de dag dat we een advertentie aan de muur hangen, komt er iemand die eroverheen plakt.”
De meeste mensen kunnen gezond leven met maar één van hun twee nieren. Maar de Wereld Gezondheidsorganisatie en andere internationale instellingen maken ernstig bezwaar tegen de vercommercialisering van orgaanverkoop, met het argument dat het de kopers uitbuit en doctoren erdoor overgaan tot het ondernemen van riskante procedures.

Dit jaar deed een Vaticaanse conferentie over handel in menselijke organen een beroep op alle landen om betalingen aan orgaandonoren te beschouwen als “misdaden die wereldwijd veroordeeld behoren te worden en juridisch vervolgd op nationaal en internationaal niveau”.

Voorstanders van het Iraanse systeem geven de voorkeur aan de term “betaalde donaties” boven “orgaan verkoop”. Irans Sjiitische moslim geestelijken hebben het betalen voor nieren onderschreven, zolang het de verkoper geen kwaad doet.

Een paar jaar geleden suggereerden rapporten van binnenlandse media dat er jaarlijks honderden illegale operaties worden uitgevoerd, vaak in privé-ziekenhuizen en klinieken voor welgestelde patiënten uit landen aan de Perzische Golf. Iraanse ambtenaren zeiden dat zij sindsdien de procedures hebben aangescherpt om er zeker van te zijn dat uitsluitend Iraniërs transplantaten ontvangen en dat operaties plaatsvinden in overheidsziekenhuizen.

Zij zeiden dat kopers en verkopers medisch en psychologisch gescreend worden en gecheckt op authenticiteit om onderhandse afspraken en valuta wissel te voorkomen buiten het officiële medium.

De Iraanse Nierstichting, het door de staat gerunde agentschap dat het transplantatie programma beheert, zei dat ontvangers de $ 4.600 betalen, en de verkoper krijgt dit zodra de operatie is afgerond. De overheid betaalt de operatie en de stichting of een liefdadigheidsgroepering kan bijdragen aan de extra kosten, als de ontvanger behoeftig is.

“Wat ons betreft, kan niemand een nier privé verkopen,” zei Noshin Bidargh, de transplantatie coördinator van de stichting. “Mensen hangen op straat advertenties op uit onwetendheid.”

Bidarig zei, dat als men erachter komt, dat verkopers méér geld vragen, zij uit het systeem worden verwijderd en de operatie af wordt gezegd.

Maar doctoren erkennen, dat het moeilijk is om tegen te gaan, dat er extra betaald wordt.

Een zo’n geval betreft een 78 jarige Iraanse Amerikaan uit Los Angeles, die dialyse behandelingen onderging voor nierziekte terwijl hij in afwachting was van een orgaan.

Hij had twee volwassen kinderen die graag wilden doneren, maar hij wilde niet dat ze risico’s liepen, volgens Danovitch, zijn dokter in het UCLA. Zijn andere optie was een nier van iemand die net overleden is, gewoonlijk bij een ongeluk.

De gemiddelde wachttijd voor die nieren is in de Verenigde Staten meer dan 3,5 jaar. Met bijna 100.000 Amerikanen in de wacht, sterven er dagelijks 12, volgens het United Network for Organ Sharing.

Dus reisde de man naar Teheran en zes maanden nadat hij zich geregistreerd had bij de Iraanse stichting, kreeg hij een nier in de kliniek van Simforoosh.

Danovitch zei dat de man tegen hem had verteld dat hij $ 7.000,- had betaald aan een 27-jarige donor die extra geld had gevraagd. Toen er telefonisch contact met hem werd opgenomen weigerde de patiënt zijn operatie te bespreken.

Simforoosh zei dat de transplantatie succesvol was en dat als de man méér geld had betaald, hij er niets van af wist.

“Als hij betaald heeft, is dat geen slechte zaak, zolang het vrijwillig deed,” zei Simforoosh. “Onze religieuze leiders hebben gezegd dat het okay is, zolang je er een leven mee redt.”

Doktoren die tegen de verkoop van nieren zijn, zeggen dat zulke extra betalingen de hoop aanwakkeren bij degenen die deze straatadvertenties plaatsen.

“De prijs zal aldoor omhoog gaan,” zei Behrooz Broumand, nierpecialist en secretaris van internationale zaken voor de Iraanse Organisatie voor Orgaan Transplantatie. “Het commercieel worden van transplantatie is een race. Zolang er armoede bestaat, “kunnen ze die niet stopzetten.”

            Niertransplantatiespecialist Nasser Somforoosh met een patiënt in het Medisch       Centrum Shaheed Labbafinejad in Teheran. (Shashank Bengali / Los Angeles Times)

Zelfs voor verkopers die zich aan de regels houden, gaat het niet altijd van een leien dakje.

Een verkoper, met een zwarte shawl die bijna gezicht bedekkend was, wandelde onlangs op en ochtend binnen bij de nier-instelling om iets te vragen over haar operatie. De oudere vrouwelijke patiënt aan wie zij gekoppeld was, had een schildklierprobleem waardoor de operatie voor onbepaalde tijd was uitgesteld.

De 35 jarige gescheiden vrouw die vroeg om alleen als Sarah geïdentificeerd te worden, omdat zij haar familie niet verteld had, dat zij bezig was met het verkopen van haar nier, zei dat haar problemen waren begonnen, toen zij zich garant had gesteld voor een vriendin die een lening had gesloten bij de bank van ongeveer $ 6.000. Haar vriendin bleef in gebreke en voor Sarah, medewerker bij een privaat software bedrijf, was er geen manier om het geld terug te betalen met haar maandsalaris van $ 420.

Zij had het idee opgevat om haar nier te verkopen op het internet, nadat ze gezocht had naar manieren om snel geld te verdienen. Ze had straatadvertenties geplaatst, maar was twee keer misleid door tussenpersonen die haar vroegen een paar honderd dollar te sturen voor het regelen van een verkoop en daarop verdwenen waren.

“Ik kwam erachter dat de legale manier het beste was,” zei Sarah.
Zij had besloten om haar potentiële ontvanger, wier echtgenoot een laagbetaalde motorkoerier was, geen extra geld te vragen. Maar zes maanden nadat zij zich geregistreerd had bij de stichting, had zij geen idee wanneer ze betaald zou worden en mensen van de staf zeiden dat zij haar niet aan een andere patiënt konden koppelen.

“Ik ben wanhopig,” zei zij. “Ik moet de kost verdienen.”

Rezaei werd ook steeds bezorgder.

“Ik heb vijf dagen,” zei hij. Dat was de deadline voor zijn zwager om de lening terug te betalen waarmee Razaei op borgtocht was vrijgelaten uit de gevangenis. Daarna kon de bank het appartement van Razaeis familielid opeisen en kon Razaei weer vastgezet worden.

De deadline ging voorbij. Razaeis advertentie bleef op de muur zitten van het medisch gebouw, maar op zijn nummer wordt de telefoon niet beantwoord.

Iran: Een brief van een vrouwelijke politieke gevangene: Protest tegen IRGC is de reden voor mijn gevangenisstraf

 24 oktober 2017 

STFA - Golrokh Iraei, een vrouwelijke politieke gevangene in de vrouwenafdeling van de Evin- gGevangenis, schreef vorige week een brief als reactie op de overplaatsing van haar man, Arash Sadeqi, van de Evin-gevangenis naar de Rajaei-Shahr-gevangenis in Karaj.

In deze aan de Iraanse minister van buitenlandse zaken, Mohammad Javad Zarif, gerichte brief, nadat deze laatste gezegd had dat alle Iraniërs lid zijn van de Revolutionaire Wachters (IRGC), schreef Golrokh Iraei: “In tegenstelling tot deze visie ben ik, als een Iraanse die mijn hele leven gewijd heb aan de verbetering van de toestand in mijn land, niet alleen geen lid van IRGC, maar zit ik in de gevangenis vanwege mijn protest tegen de door de Revolutionaire Wachters in de samenleving geschapen atmosfeer van onderdrukking.

In haar brief spreekt Iraei over de ontbrekende onafhankelijkheid van de gevangenis- organisatie en over de onmenselijke behandeling van de politieke gevangenen door de gevangenisautoriteiten: “De kwalijke invloed van de gevangenisautoriteiten en hun vijandige houding tegenover de politieke gevangenen blijkt o.a. uit het feit dat medische gegevens van de gevangenen meestal na een korte periode uit hun dossier verdwijnen, waarbij dan hun ziektegeschiedenis helemaal gewist wordt.”

Zij beschouwt de overplaatsing van haar man als een willekeurige daad, begaan door het hoofd van de Evin-gevangenis, die daartoe persoonlijk ingegrepen heeft.

Iraei voegt eraan toe dat de hoofden van gevangenissen herhaaldelijk in de dossiers van politieke gevangenen duiken en op verschillende manieren het vreedzame en kalme leven van de politieke activisten op de afdeling verstoren.

Volgens deze politieke gevangene hoort beïnvloeding van politieke en gewetensbezwaarde gevangenen en samenwerking met de ondervragers en de juridische autoriteiten, alsmede  persoonlijke bemoeienis met het proces, met name als deze gevangenen hardnekkig bij hun overtuiging blijven, tot het instrumentarium.

Hier volgt een deel van haar brief:

“Mijn man, Arash Sadeghi, werd bovendien slachtoffer van de boosaardigheid van de autoriteiten in de Evin-gevangenis, en hij werd als een soort balling overgeplaatst omdat hij niet boog voor hun eisen en niet deed wat zij wilden.”

“De invloed van de gevangenisautoriteiten en de vijandige houding tegenover de politieke gevangenen gaat zover dat de door het ziekenhuis toegestuurde medische gegevens van politieke gevangenen in de regel uit hun medisch dossier verwijderd worden, waardoor hun ziektegeschiedenis compleet gewist wordt en de autoriteiten mogelijke behandelingen van gevangenen in ziekenhuizen tegenwerken en zelfs saboteren.”

“Het ontbreken van tijdige medische behandelingen leidt uiteindelijk tot chirurgische ingrepen en de verwijdering van organen.”

“Het budget van de Gevangenis-organisatie werd gereduceerd ten gevolge van de opname in de sanctielijst. Daarom wentelen ze hun financiële tekorten en behoeften af op de gevangenen. In plaats van op de verlangens van de gevangenen, zowel de gewone gevangenen als de politieke, in te gaan, zeggen ze: ‘We hebben geen middelen,’ en de liefdadigheidsdonaties aan de gevangenen worden in beslag genomen en gebruikt voor de persoonlijke behoeften van het gevangenispersoneel en voor bouwkundige (reparatie)maatregelen aan het gevangenisgebouw...”

Getekend: Golrokh Ebrahimi Iraei

Vrouwenafdeing van de Evin-gevangenis

22 oktober 2017

Golrokh Ebrahimi Iraei en haar man Arash sadeghi werden op 6 september 2014 gearresteerd en in mei 2015 tot zes jaar gevangenisstraf veroordeeld door Kamer 15 van de Revulutionaire Rechtbank van Teheran op beschuldiging van “belediging van de vromen en propaganda tegen het systeem”. Dit vonnis werd door Kamer 15 van het Hof van Beroep in hun afwezigheid bevestigd.

Ebrahimi Iraei werd op 24 oktober 2017 opnieuw gearresteerd door veiligheidsagenten,  plotseling en zonder schriftelijke bescheiden, en overgebracht naar de Evin-gevangenis om de straf van 6 jaar uit te zitten.

Ze werd ervan beschuldigd de middeleeuwse bestraffing in de vorm van ‘steniging’ bekritiseerd te hebben en een godslastering genoemd te hebben, dit alles volgens een ongepubliceerd verhaal. 

Andere beschuldigingen tegen haar betroffen het verwerpen van de hijab en van de gezichtssluier door het delen van foto’s van haar zonder hoofddoekje met haar man via  Facebook, verwerping van de sharia-wet m.b.t. Qesas (vergelding), het mede-ondertekenen van een petitie tegen de doodstraf, deelname aan bijeenkomsten ter ondersteuning van politieke gevangenen en ontmoetingen met politieke gevangenen.

Iraei, die eerder een ernstige ziekte onder de leden had gehad, ging de gevangenis in zonder een grondig medisch onderzoek en nu heeft ze dringend medische zorg.

Ze zit op het moment haar straf uit in de vrouwenafdeling van de Evin-gevangenis. Ter gelegenheid van het Nowruz (Nieuwjaar) werd haar straf van 60 naar 30 maanden verlaagd.