De status van de Iraanse arbeiders na het nucleair akkoord - Een statistisch overzicht

De status van de Iraanse arbeiders na het nucleair akkoord - Een statistisch overzicht

21 april 2016

Volgens het nucleair akkoord van het Iraanse regime met de P5+1-landen is een van de indicatoren van de Iraanse economie de status van de Iraanse arbeiders in vergelijking met de situatie in andere landen van de wereld.

De Iraanse staatstelevisie zond in maart 2016 een programma uit dat liet zien hoe Iraanse arbeiders boos werden tegenover een reporter die probeerde hen te interviewen omtrent hun inkomen.

"Als u een probleem wil oplossen, los het dan bij zijn wortels op! Waar waren ze toen artikel 44 van de grondwet ingevoerd werd? Onze fabriek heeft reeds haar niches verkocht, en onze machines werden geplunderd. Waar waren de zogenaamde verantwoordelijke mensen?", fulmineerde een eerste arbeider.

De reporter vroeg hen hoe ze hun leven ingericht hadden ondanks het feit dat ze al vijf maanden geen salaris ontvangen hadden.

Een tweede arbeider zei: "Niets! Problemen…zorgen…armoede…hier en daar geld lenen…behoeftigheid! U weet reeds hoe we op het moment leven."

Een derde arbeider zei: "Ik ben bang om de feiten hier te noemen, omdat mijn manager dan zal beginnen mij te bespotten om mijn woorden en me daarna zal ontslaan. Als ik ontslagen word, zult u dan aan mijn kant staan en mij bijstaan?"

Deze arbeiders spraken over de sluiting van fabrieken en achterstallige lonen. 

Een overzicht over het gemiddelde loon van arbeiders geeft aan de hand van de cijfers aan  met hoeveel problemen  ze in hun dagdagelijkse leven worstelen.

Het minimumloon voor arbeiders bedraagt in Iran voor 2016 8.121.640 rial (ca, € 255) per maand.

Op 1 december 2015 verklaarde Gholamreza Abbasi, de Secretaris-Generaal van de regimegetrouwe Opperste Arbeidsraad, op de staatstelevisie dat in Iran “80% van de arbeiders onder de armoedegrens leeft.”

Dat betreft daarmee meer dan de helft van de bevolking.

Op 22 november 2015 citeerde de Iraanse staatstelevisie Ali Rabiei, de Iraanse Minister van Arbeid: "De meerderhheid van de bevolking, meer dan 40 miljoen mensen, hoort tot de werkende klasse, wat een erg groot deel van de 75 miljoen mensen in Iran is."

Volgens de Iraanse arbeidswet zou het minimumloon van arbeiders op de inflatie gebaseerd moeten zijn, en het levensonderhoud op een 4-personen-huishouding.

Volgens Artikel 41 van de arbeidswet:

1. Het minimumloon van arbeiders wordt bepaald door het inflatiepercentage zoals gepubliceerd door de Centrale Bank van de Islamitische Republiek Iran.

2. Het minimumloon moet bepaald worden zonder enig onderzoek naar de fysieke en geestelijke profielen van de arbeiders of kenmerken van de betreffende arbeid. Het bedrag moet voldoende zijn om een standaardaantal gezinsleden, zoals bepaald door de autoriteiten, in hun levensonderhoud te voorzien.

Terwijl het minimumloon volgens het inflatiecijfer en het levensonderhoud van een 4-personen-gezin bepaald dient te worden, publiceert het regime elk jaar ten onrechte een lager inflatiecijfer, waardoor de arbeidslonen laag kunnen blijven.

Volgens het door de staat geleide ILNA-nieuwsagentschap verklaarde op 4 april 2016 Fatollah Bayat, het hoofd van de Vakvereniging van contractarbeiders,: "De arbeiders zijn niet tevreden met de verhoging van 14% van hun lonen wegens een inflatiecijfer van 12% - dat echter door het Statistisch Bureau berekend werd op basis van 330 goederen – wat niet realistisch is voor arbeiders en geen goede maatstaf kan zijn om de levensstandaard van arbeiders te bepalen, omdat een arbeider zich van zijn levensdagen niet de aanschaf van meer dan 250 van deze goederen kan permitteren.”

Iran staat erg laag in de wereldwijde tabel van lonen voor arbeiders, en het inkomen van Iraanse arbeiders is in vergelijking met andere landen treurig.

De staatskrant Siasat berichtte op 8 oktober 2015: "Het arbeidsloon in Iran staat op de 138e plaats van 148 landen in de wereld."

Het door de staat geleide Mehr-Nieuwsagentschap berichtte op 28 juni 2015: "Volgens de recentste statistieken over het minimum-uurloon in verschillende landen krijgen de mensen die in Iran onderworpen zijn aan de arbeidswet, en daarmee ‘de arbeiders’ genoemd worden, het geringste inkomen van alle landen. Het inkomen van een arbeider in Australië bijvoorbeeld is 8,4 keer hoger dan in Iran, dit betekent dat het reguliere uurloon zonder overwerk en andere toeslagen van een arbeider in Iran 8,4 keer lager ligt dan in Australië."

Cijfers zoals gepubliceerd in het door de staat geleide Mehr-Nieuwsagentschap, 28 juni 2015:

De tabel van het uurloon in 27 landen – volgens de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OECD) 

Land	Uurloon in U.S. $	Uurloon in rial	Het minimum- maandinkomen in rial
Australië	9.54	314820	60445440
Luxemburg	9.24	304920	58544640
België	8.57	282810	54299520
Ierland	8.46	279180	53602560
Frankrijk	8.24	271920	52208640
Nederland	8.20	270600	51955200
Nieuw-Zeeland	7.55	249150	47836800
Duitsland	7.19	237270	45555840
Canada	7.18	236940	45492480
Groot-Brittannië	7.06	232980	44732160
USA	6.26	206580	39663360
Zuid-Korea	5.85	193050	37065600
Japan	5.52	182160	34974720
Spanje	5.37	177210	34024320
Slovenië	5.14	169620	32567040
Tsjechische Republiek	4.42	145860	28005120
Portugal	4.41	145530	27941760
Polen	3.59	118470	22746240
Turkije	3.49	115170	22112640
Slovakije	2.99	98670	18944640
Griekenland	2.84	93720	17994240
Hongarije	2.58	85140	16346880
Estland	2.49	82170	15776640
Chili	2.72	89760	17233920
Letland	1.46	48180	9250560
Iran	1.12	37110	7124250
Mexico	1.01	33330	6399360
-	-	-	-

Bovendien gaat in een aantal ontwikkelde landen 75 procent van de inkomsten in fabrieken, productiecentra en bedrijven naar de werknemers. Geconfronteerd met deze bittere realiteit verklaarde Abbasi, een functionaris van het regime, op de staatstelevisie in een interview op 7 maart 2015: "Kijk, hoe hoog is in ontwikkelde landen het aandeel van de arbeid bij de productie? Ze geven tot wel 75 procent uit aan de arbeiders, waardoor ze nooit met een probleem te maken krijgen, daar ze op die manier hun menselijk kapitaal motiveren. Ik wou vragen wat de arbeidskosten [in Iran] zijn in vergelijking met de waarde van de productie? De experts van het Ministerie van Coöperaties, Arbeid en Sociale Welvaart verklaarden zelfs dat de arbeidskosten gemiddeld in verschillende sectoren minder dan 10 procent bedragen. Minder dan 10 procent! Jawel, zo rond de vijf en een half procent."

Functionarissen van het regime zelf geven dus toe dat, terwijl de arbeiders in andere landen tot wel 75 procent van de productiewinst krijgen, dat aandeel bij Iraanse arbeiders minder dan 10 procent bedraagt. Op die manier gaat ongeveer 65 procent van de opbrengst naar de werkgever.

Aan de andere kant is 80 procent van de fabrieken, productiecentra, dienstverlenende en andere bedrijven in Iran eigendom van de regering en van regeringsinstellingen, vooral van het Islamitische Revolutionaire Garde-corps (IRGC). In feite is de werkgever van de arbeiders in Iran de heersende klasse, die drie kwart van de werknemerssalarissen steelt, iets dat niet veranderd is door het P5+1 nucleair akkoord.