Stichting van de Familieleden

Ik ben in een gelovig gezin met strikte religieuze waarden opgegroeid, waardoor ik fundamenteel geen positieve kijk heb op het geloof. Acht jaar geleden trok een tentoonstelling naast het congresgebouw in Den Haag mijn aandacht,  waarin de schending van mensenrechten in Iran tentoon werd gesteld met foto’s van door zoutzuur verminkte vrouwen en geheime executies van jonge intellectuelen. Ik heb daar dan ook een petitie aangetekend tegen deze gruweldaden. Onderweg naar huis was ik nog zeer onder de indruk van het leed dat deze jongeren was aangedaan. De impact van de beelden van verminkte en vermoorde jongeren waren groot. Zo groot dat bij thuiskomst ik onmiddellijk het nummer heb gebeld van de organisatoren van de tentoonstelling (Stichting van de Familieleden)

 met het verzoek om hun jaarverslagen, activiteiten en de bijbehorende accountantsverklaringen ter inzage mogen ontvangen.

Een aantal dagen later werd ik bezocht door een vriendelijke heer, die mij uitnodigde op kantoor te komen om de gevraagde stukken te kunnen inzien. Zo heb ik, daar ik accountant ben van beroep, de jaarverslagen, de accountantsverklaringen en alle supplementen van de afgelopen 3 jaar persoonlijk doorgenomen. Samen met mijn partner, die advocaat is, besloten we een vervolgafspraak te maken om nader kennis te maken met de desbetreffende stichting. De zaterdag daaropvolgend zijn we uitgenodigd voor een bijeenkomst in een zaal in het centrum van Den Haag alwaar een aantal prominente figuren bijdragen leverden aan de bijeenkomst. Na afloop heb ik nog zo een half uur met de heer de Haan gesproken, die vanuit Friesland was afgereisd om een toespraak te houden op deze zitting. Na verloop, inmiddels op kantoor van de stichting aangekomen, was mijn partner zeer benieuwd naar de oorzaak van het ontbreken van een CBF keurmerk, daar de stichting aan alle voorwaarden voldoet om een CBF keurmerk te mogen ontvangen.

Natuurlijk is transparantie geboden. Natuurlijk begrijp ik dat je al deze gevoelige informatie niet op een gouden dienblad aan de overheid kunt presenteren opdat de stichting dan volledig transparant opereert. Juist omdat het om levensreddend werk gaat van slachtoffers van hetzelfde regime waar ze zich tegen afzetten. Immers het Iraanse regime is  zelf absoluut een gesloten en inhumaan instituut met banden die verder reiken dan het oog ziet, waarin ieder vorm van transparantie in of buiten het land zal worden misbruikt en uitgebuit zal worden ten baten van het eigen belang, maar bovenal ten kosten van de hulpbehoevenden en slachtoffers, waar de stichting zich juist nu voor inzet.

Alhoewel de stukken voor zich spreken is het toch geboden om naar eer en geweten en met een open hart te handelen. Daarom heb ik zelf toen het initiatief genomen hierover afzonderlijk met de advocaat van de stichting te spreken. Immers het internet staat bol van artikelen, die welk  vorm van weerstand en of tegenspraak aan het adres van de regime in Iran volledig tactisch weerleggen. Gereproduceerde stukken betaald uit oliegelden in het belang van de dictatuur. Stukken die schrijvers tegen beter weten in publiceren. Puur propaganda.

Het spreekt voor zich dat het Iraanse regime kosten noch moeite spaart de mensenrechten activisten de zwarte piet toe te spelen, zodoende zelf geen gezicht verlies te leiden. Hoe het ook zij er is alom ruimte en overheidsgelden voor de daders om zich in te dekken en ieder vorm van hulp aan de slachtoffers als dubieus weg te zetten. Waar blijft de ruimte voor de slachtoffers dan om zich uit te preken en of om hulp te vragen zonder hetzelfde exorbitant budget? De vraag reist dan ook of je zelfs producties van de reguliere media hierover als voor waarheid moet aannemen?

De organisatie heeft op 13 januari 2014 een zeer noodzakelijk, warm doch serieus gesprek gevoerd met het management, de heer kemps en mevrouw Jansen,  van het CBF. Na het doornemen van de organisatie en het bestuur van de stichting alsmede de activiteiten, verslagen, cijfers en de totstandkoming van de stichting bleken mijn initiële gedachten te kloppen. Mijn leeftijd gebiedt mij te mogen oordelen of de regels die hedendaags van kracht zijn ook ten tijden van de Tweede Wereldoorlog van kracht waren? Moesten XXX en zijn vrienden destijds ook hun financiële activiteiten ter inzage aan de overheid van Noorwegen bieden? En hoe zat dat dan tijdens de apartheidsregime; moest het verzet toen ook hun bronnen weergeven aan diezelfde overheid waar zij zich tegen verzetten? Het bewijs daarvan, heb ik zelf mogen waarnemen in een museum in Oslo, die zeer opmerkzaam zijn en van groot waarde dienen voor mij. Want voordat ik mij verdiepte in dit proces was ik nogal droevig en bezorgd om de huidige staat van de mensheid, waarin zwijgen en apathie de boventoon voeren. Met als gevolg dat brute bewinden ruimte overwinnen. Zoals dit reeds is aangetoond in de Tweede Wereldoorlog. Want zonder enige vorm van weerstand zal het kwade zich verspreiden over de gehele aardbol. Begrijpen we dan niet dat er een dergelijke scenario zich wederom voordoet? En vanuit het Midden-Oosten zich met een rap tempo naar Europa snelt?

Ik en mijn partner zijn voornemens behalve onze jaarlijkse bijdrage aan de stichting ook onze erfenis beschikbaar te stellen voor het goede doel. Ik ben niet de jongste meer. Mijn peper & zout kleurig

haar getuigt dan ook van mijn levenservaring. Ik kan mij zo goed voorstellen wat een land als Iran die zelf bulkt van oliegelden maar de landgenoten laat sterven van honger tot gruwelijkheden in staat is naar haar tegenstanders. Hoe het de tegenstanders de mond snoert, ophangt en hen bewust en doelgericht zwart maakt in de media in de hoop hen systematisch uit te roeien opdat zij nooit meer de gruweldaden van het regime aan het licht kunnen brengen. Als er rechtvaardigheid bestaat, zal de Iraanse regime hetzelfde noodlot wachten als het Nazisme. En ooit zal de dag komen waarin de mensheid zich zal afvragen wat zij persoonlijk hebben bijgedragen aan het bevechten van 37 jaar onderdrukking van het fundamentalisme. Maar nee nu, in plaats van het verzet te helpen en aan te moedigen, vragen wij hen "hoe transparant bent u eigenlijk?"

Ik ben van mening dat het goede werk voortgezet dient te worden.Dat het dossier tegen de Iraanse

regime tot in detail aangevuld moet worden en de verantwoordelijke misdadigers terecht dienen te staan voor het Internationale hof voor hun misdaden tegen de mensheid. Zijn 1200000 gehangen niet genoeg?! Zijn 300000 executies niet toereikend om dit vasttestellen?! Laten we wel wezen wat heeft de wereld nu echt voor deze slachtoffers gedaan? Als we het afzetten tegen alle oproepen, evenementen en media aandacht voor het redden van levens van honden, katten en dolfijnen tot het redden van oerwouden zo weinig is er verhoudingsgewijs gedaan voor het redden van de levens van deze mensen. Is hun leven dan minder waard? Natuurlijk niet. We moeten hier eens bij stilstaan. Daartoe achten de ogen en oren te worden geopend. Actie is geboden om waarheid, eerlijkheid & vrijheid een kans te geven de ambassades zoals van Iran in Den Haag en elders op de wereld te laten vervangen en hun deuren voor altijd sluiten. Ik buig dan ook mijn hoofd in eerbied en dankbaarheid voor alle het goede werk van de Stichting van de Familieleden

dezen.

. drs. a.m. pol– Wassenaar